vCAC’de VM yaratırken genelde olan yaklaşım sadece owner kullanıcısını VM’in Administrator grubuna eklemektir. Peki, owner haricinde de bazı kullanıcıları ilk kurulum esnasında eklemek istersek bunu nasıl yaparız.
vCAC VM’in sadece bir adet owner’ı olmasına izin veriyor bu yüzden eğer birden fazla kişinin Administrator grubuna eklenmesini istiyorsam biraz özelleştirme yapmamız gerekiyor.
Veri tabanlarımızın her zaman ulaşılabilir ve güvenli bir ortamda tutulmasını isteriz. HA, yönetilebilme ve kolay ölçeklendirilebilmesi temelde aranılan özelliklerdir. Tabii her güzel şey gibi bunun da bir fiyatı vardır. Böyle bir alt yapının kurulabilmesi için donanım, lisans ve en önemlisi yetkin insanlardan oluşan bir iş gücüne ihtiyaç duyulmaktadır.
Azure bu noktada bize “SQL Databases” çözüm sunmaktadır. Bu hizmet kendi içerisinde yedekli olmasının yanında alt yapıyla ilgili tüm sorunları kendisinin üstlenmesi, bize sadece SQL seviyesinde işlemlerimize odaklanmak kalmıştır.
Yine tüm Azure hizmetlerinde olduğu gibi portal kolay bir kullanım sunmaktadır ama Powershell daha geniş ve etkili bir yönetim aracı olmakta. Bu yazımda SQL servisinin temel özelliklerinden ve beğendiğim bir iki ince noktasından bahsetmek istiyorum.
Bir vSphere ortamı yönetiyorsanız VM’lerinizin yarattığı yüklerin homojen bir şekilde fiziksel sunucular arasında dağılmasını isteriz. Tabii ki bu dağıtımı manüel olarak yapmamız hem bizim için zor olacak hem de istediğimizi homojenliği tam olarak yakalayamayabiliriz.
Bu özellikleri kullanabilmeniz için bazı ön şartlar vardır. DRS vs sDRS kapsamında ki tüm fiziksel sunucuların aynı cluster içerisinde olması, aynı network/storage network ayarlarına sahip olması ve aynı datastore’lara erişebilmelidirler. Bu saydıklarıma ek olarak sunucular ve datastore’lar arasında ki taşınma vMotion ve Storage vMotion ile olacağı için bu özellikleri de kullanabiliyor olmamız gerekmektedir. Son olarak en az vSphere Enterprise veya üstü bir lisansa ihtiyacımız var. Bu yazımda DRS üzerinde duracağım bir sonra ki yazımda da sDRS ve son olarak da bunları vCO ve PowerCLI ile nasıl kontrol edebileceğimizi tartışacağız.
Peki, bu homojen yapıyı nasıl oluşturuyor?
Azure ve Powershell serisine network ayarlarıyla devam ediyorum. Bu yazımda sadece VM’lerin network ve endpoint ayarları üzerine duracağım. İleride ki yazılarımdaysa virtual network yaratılması ve yönetilmesi konularıyla devam edebilirim. İlk önce en temel ve sanırım en çok duyular ihtiyaçtan başlayalım.
VM’e statik ip nasıl atanır?
İlk önce atamak istediğimiz ip’nin uygun olup olmadığından emin olmamız gerekiyor. Birçok network ve sistem yöneticisi ip listelerini tutmak için çeşitli yöntem ve araçları kullansalar da her zaman ekstradan bir kontrol kullanmanın kimseye bir zararı olmaz.
Genelde felaket kurtarma mimarileri basittir, bir adet veri merkeziniz ve bunu başka bir noktada bulunan veri merkeziniz ile senkronize ederek felaket kurtarma çözümü üretirsiniz. Tabii eğer bir felaket kurtarma veri merkeziniz varsa ve birden fazla müşteriye buradan hizmet veriyorsanız(DRaaS) veya birden fazla veri merkezinizi tek bir noktada yedeklemek istiyorsanız N-to-1 bir mimari tasarlamanız gerekiyor. Vmware bu noktada SRM’i sunarak hem bir felaket durumunda tüm gerekli işlemleri(vm’leri doğru sırayla başlatmak, VM kaynaklarını değiştirmek veya script çalıştırmak gibi) otomatik yapılmasını sağlıyor hem de birden fazla veri merkezinin bir noktada toplanması konusunda bize yardımcı oluyor. Bu yöntem Shared Recovery Site olarak adlandırılmaktadır.